Het leven is voor jouw omgeving

Het leven is voor jouw omgeving toch veel fijner als jij gehoorzaamtHet leven is voor jouw omgeving toch veel fijner als jij gehoorzaamt. De ultieme droom van velen, het op de wereld zetten van kinderen. En ze zijn er in overvloed. Maar ja, nagedacht over wat het echt inhoudt, vaak niet. Daar ligt dat hummeltje, volkomen afhankelijk van zijn ouders. Die, toen je voor het eerst het licht was, zo verrukt en blij waren. Ze konden het wel van de daken schreeuwen.

De kinderkamer perfect op orde, kleuren op elkaar afgestemd, kosten nog moeite gespaard. Dat is jouw paleisje, al weet je er zelf helemaal niets van. Jij vindt de wereld nog maar heel erg wennen en je zoekt naar liefde, geborgenheid, veiligheid en warmte. Als je je niet lekker voelt, zet je het op een schreeuwen, maar wacht even. Dat hoort helemaal niet bij dat ideaalbeeld dat ze van jou hadden!

De tijd gaat voorbij, wat hebben ze een moeite zeg om zich aan jou aan te passen. Een spontaan biertje in de kroeg is er niet meer bij. Eten in een restaurant, het zet ze aan tot watertanden. Jouw vieze poepluiers, papa is er allang mee gestopt. Die ontwijkt het aan alle kanten. Die is druk, zo komt die er mee weg. Mama die kweet zich van deze schone taak, maar in de spiegel kijken durft ze niet meer. De wallen onder haar ogen, kan ze niet aanzien. De vermoeidheid speelt haar parten.

Af en toe, ja, als jij slaapt, dan kijken ze in je wiegje en zijn ze heel blij dat je er bent. Maar zodra je je oogjes opendoet en van alles nodig hebt, je voelt het. Je voelt dat je niet altijd even welkom bent. Je hebt ook al door hoe je ze moet bespelen. Hard schreeuwen had in het begin wel effect. Nu niet meer, nu kier je een beetje in het rond.

En jawel, je wordt opgemerkt. Schone luier, een fles, een boertje en in de box. Maar daar wil ik helemaal niet zijn. Jij dacht wat te willen? Dan vergis je je. Ze gaan heus niet de hele dag met jou op schoot zitten, of met je spelen. Vermaak jij jezelf maar. Je merkt dat als je gehoorzaamt, je meer voor elkaar krijgt.

Je merkt ook dat als je ze niet tot last bent, althans hun aandacht niet vraagt, ze ook blijer met je zijn. Dus gehoorzaam jij braaf. Luister je goed en houd je je strikt aan de regels. Je merkt dat ze dat wel heel erg fijn vinden. Ze zitten constant op een kastje te kijken, af en toe wisselen ze wel een woord, maar vaak hoor je dan harde geluiden en die vind je niet fijn.

Dan word je ineens meegenomen aan een hand, prachtig aangekleed en ja, je mocht niet knoeien, lieten ze je zomaar achter. Gebruld heb je, dit pikte je niet. Niemand die je kwam halen, en je schikte je wederom in je lot. Je kon inmiddels al aardig wat woorden en zinnen uitbrengen. En op een gegeven moment zie je hardop. School is een gevangenis.

Daar heb je helemaal gelijk in, want ook daar hebben ze het liefst dat je gehoorzaamt, dan ben je een voorbeeldige leerling. Maar waarom ziet niemand dat ik verdriet heb. Dat ik mijzelf hierdoor verlies?

Omdat iedereen in hetzelfde patroon zit, als waar jij in wordt geduwd. Alleen heb jij het door, net zoals veel kinderen. Maar je wilt ook graag liefde en dat betekent schipperen tussen het goede en het kwade.

Het kwade betekent in de pas blijven lopen, in het gareel, om het goed, de aandacht, de aai over je bol, als kruimeltjes toegeworpen te krijgen. Het leven is voor al diegenen die jou omringen toch veel fijner als jij gehoorzaamt!

Je begint het spel door te krijgen en doet braaf mee. Je begint in te zien, dat als je je stil houdt, of een stapje harder je best doet, je eerder lieve woorden krijgt. En zo stap je onbewust in het systeem. Om na zo’n 40 jaar te zeggen. Ik heb niet geleefd. Ik werd geleefd. Nu is het mijn tijd. Ik ga nu de regels bepalen, niemand anders. En daar kwam je achter nadat je contact had gezocht met een spiritueel medewerker van Spiritueel Centrum Zandvoort. Wat werd je toen wakker geschud en zag je in welk keurslijf je terecht was gekomen. Nooit meer!